Arsız dünya - II

Fatma elini duvara vurdu, eli beyaz oldu. İçeriye biraz baktı. Odalara. Gitti hemen oyuncaklara daldı. Annesi onu çağırdı. Bak, dedi, burada ne var. Renkli televizyon. Henüz şimdiki kadar burjuva boku saçmasa da yeterdi ev ağasının pisliğini kapatmaya.

Oyunlara daldı Fatma. Çizgi filmlere daldı. O kadar mutluydu ki, çünkü hayatında hiç oyuncağı olmamıştı. Üstelik çizgi filmi de ilk defa renkli izliyor, kahramanların renklerine bayılıyordu. Çocuktu. Kandırdılar Fatma’yı. Annesi üstüne kilitledi kapıyı. Sonra ikna turunun ikinci adımı başladı. Bu sefer Selahattin içeri girecek, ürkütmeden gönlünü almaya çalışacaktı kızı. Bu kısımda oldu mu, tamamdır evlilik işi.

Devlet Su İşleri’nde çalışıyordu Selahattin. Anlatılana göre hapis yatmış, işkencelerde kafayı tırlatmıştı. Herkes öyle diyordu onun için. Hikayenin ne kadarı doğru bilinmez lakin tırlak olduğu kesindi. Davranışları son derece kontrolsüz, öfke kontrolü olmayan, hayatta tutunacak bir dal arayan, içindeki çocuğu bir türlü öldürememiş biriydi Selahattin. Ağzı son derece bozuk, hep bir şeylere küfrederken görünen, vakti zamanında kazandığı paranın çoğunu ‘karı-kız-kumar’ üçgeninde tüketen, dünyadan umudunu kesmiş biriydi. Tek derdi yanında biri olsun. Çoluğu çocuğu olsun. Ona baksın. Yaşlanınca da sokağa atmasın. Korkuyordu. Hem de çok. En korktuğuysa yalnızlık ve toplumdan dışlanmaktı. O da geleneğe uydu ve körpecik bir kadını koynuna almaya karar verdi. 13’ünde alsan bir kadını, nereden baksan en kötü otuz yıl hallenir ve istediğini yapabilirdi. Herkes gibi…

Ve yapıldı düğün. Aynı gece gerdek oldu. İntihar etmeyi düşündü Fatma. Yapamadı. Onu bile nasıl becereceğini bilmiyordu. İlk gece bağırışlarını komşu köylerden bile duydular ve Selahattin – Fatma çiftine ayak uydurup o gece, öykünürcesine, karılarını koyunlarına aldılar sağır edici sessizlikte. Fatma’nın çığlığı, kulakları yırtıyor, gözleri kör ediyor, insanları daha da alçaltıyordu. O gece söz verdi Fatma. Bunun başkasının başına gelmemesi için elinden geleni yapacaktı. Bu topraklara adını bile duymadığı bir devrim gerekiyordu. Ertesi sabah uyandı. Her yer aydınlıktı…

Devam edecek